Maand: oktober 2018

Diep in De Plas

belgaimage-121560799-full

Die eerste augustusdag was het joelen en krioelen, spartelen en pletsen aan het strandje  – de gebruikelijke gezelligheid die hete zomer -. Windstil, al weken lang. Toen rimpelde het water op, eerst midden op De Plas, rond 3 uur in de namiddag – een halfuurtje maar, eerst -. De enkele surfers verheugden zich op de onverwachte golfslag maar hun zeil trok niet aan. Waar de zwemmers toch onbewaakt het water indoken, waagden ze één duik en daarna zag ik aarzeling.

Lau, haar opa – Opa Bos – en ik stapten nat en bezorgd uit de omwoelde zwemzone.

Lees verder →
Posted on by hotelpapaaandemachtigerivier 0

Over het riooldeksel dat de lucht in vloog, de beekadmiraal en de haasbaron

De riolen zwollen op. Als een donkere beek in een hellebos viel de regen over boomkruinen, over straatlantaarns, over lege straten. De riolen verslikten zich. Gerommel ondergronds, iets wou ontsnappen. Het ding woelde, rochelde in de rioolkoker. Het gietijzeren riooldeksel lichtte nog even op tot het ding zijn rug rechtte en het zware deksel de lucht in spuwde wel 5 meter hoog. Het water spoot nog hoger, 10 meter. De reuzeaardworm glibberde het riool uit, de straat over, het Natland terug in.

Opa Bos en Flo stonden die hellenacht met open mond achter het raam toe te kijken.

Niemand geloofde ons. De burgemeester niet, de rioolagent niet, de buren niet. We schreven brieven, mailden, we telefoneerden.
Een reuzeaardworm in het riool van ons
dorp? Kom, kom, dat is toch te gek voor
woorden! Wie gelooft er nu nog een 93-jarige en zijn zoon, die fantast?  

Opa Bos toont hier het riooldeksel dat die onweersnacht de lucht in vloog toen de reuzeaardworm ontsnapte uit het riool.

Maar denk niet dat dit nu einde story is; het verhaal komt nu pas goed op dreef!   Flo en zijn Opa konden maanden later hun nieuwsgierigheid – noodzakelijk voor elk avontuur – niet langer bedwingen.
En dát verhaal zal nu Flo vertellen.

Lees verder →
Posted on by hotelpapaaandemachtigerivier 0

Mannen waaien er weg

Zij trekt haar gekraste kano aan land aan de soldatenbrug over de machtige rivier. Hij haalt uit zijn splinternieuwe fietstas een busje energiedrank en krachtkoek. Tegen de boom staat zijn verreafstandsfiets. Omdat avontuur toeval nodig heeft, kijkt Jessie Anderson verwachtingsvol naar de gespierde gebruinde kanovaarster die zijn kant op komt.

Jessie Anderson: ‘Hello, jij bent de eerste kanovrouw die ik hier tegenkom. Ben jij al lang onderweg?’

Kanovrouw: ‘Twee maand zo ongeveer. Ik kom uit Estland aan de Baltische kant van de Oostzee waar alle meisjes van jongs af leren kanovaren op de Estse meren en rivieren. En jij, vanwaar kom jij? Jij ziet er moe uit!’

Jessie Anderson: ‘Ik kom van de Shetlands, eilanden boven Schotland, waar nooit gefietst wordt omdat de wind er te erg waait. Toen ik van deze tocht droomde, heb ik mijn eerste fiets – deze hier – gekocht. Daarom word ik nog snel moe en moet ik regelmatig rusten.’

Kanovrouw: ‘ Zozo, mannen waaien er weg hé? Ben jij daarom hier? Hoe heet jouw  eiland?’

Jessie Anderson: ‘Unst, het meest noordelijke eiland van de Shetlands, halfweg tussen Schotland en al dicht tegen Noorwegen.’

Kanovrouw: ‘Wind, wolken, storm en regen; daar hou ik van. De natuur op zijn best. Ik peddel westwaarts en ik kijk al uit naar jullie felle luchten op de Shetlands.’

Jessie Anderson: ‘Laten we hier samen iets eten en drinken en onderwijl luister ik naar jouw verhaal over jouw tocht over rivieren, machtiger wellicht nog dan deze.’

Kanovrouw: ‘Als je kano vaart zie je veel, hoor je veel, ruik je veel maar niets is fijner dan een verre reiziger te ontmoeten. Ik heet Laura Tamm. En jij?’

Jessie Anderson: ‘Ik heet Jessie Anderson’

Lees verder →
Posted on by hotelpapaaandemachtigerivier 0

Graffiti

IMG_20180825_194414 (2)

Kladwerk! Overschilderen, die vuile boel! Hij staat er ondertussen langer dan een jaar, deze graffiti, naast een fiets- en voetgangerstunneltje aan de dreef naar het Montfortcollege.

Een puber met een hartenkreet naar een liefje? Het duurt me te lang!  Ik stel de prangende vraag, ik geef zelf het antwoord en ik zet mijn signatuur er onder: een zwevend figuurtje, een vliegend varkentje. Komjehiervaker, geen spatie. In alle haast vaek fout gespeld en gecorrigeerd. Hij (of zij?) is erg ongeduldig. Ik hoop dat ik jou hier snel kan treffen!

Maar is de aangesprokene wel geïnteresseerd? Na de tiende keer dat ik er verwonderd voorbij fiets, krijgt de tekst weer een andere betekenis. Is hier een eenzaat aan het werk? Graffiti van een desperado? Zo de kreet niet wordt beantwoord, kan het ergste gebeuren … de trein.  Geen donkere gedachten, hé!  Hier is iemand aan het werk geweest mét humor; iemand licht in zijn hoofd, beetje Kafka, beetje Banksy. Hoewel, een humorist of dichter sluit zijn tekst toch niet af met een streepje vóór zijn signatuur?

Misschien wil hij of zij voorbijgangers begroeten. Dat is bijzonder vriendelijk. Dank u wel. Niet overschilderen!

Wie had die graffiti aan de fietstunnel geverfd?

IMG_20180825_194414 (2)
Lees verder →
Posted on by hotelpapaaandemachtigerivier 0

Night Train to Ostend

noc-vlak

’Schrijft u ook of bent u boekhouder, advocaat misschien?’ vraag ik aan de man met de vlinderdas die rommelt tussen de papieren in zijn rode map. Hij nipt eerst nog van zijn cappuccino op het krappe cafétafeltje en antwoordt verontwaardigd: ‘Mijnheer – de bundel in zijn opgeheven zwaaiende hand – dit hier is goud voor Hollywood: mijn script … Night Train to Ostend.’ 

Lees verder →
Posted on by hotelpapaaandemachtigerivier 0

De Peddelkampioen

peddel2

Ari peddelde van kindsbeen af. Hij peddelde lucht en zand en, als er wind was, ook wind. De peddel was zijn speelgoed, gevonden tussen kleren en spullen van hulporganisaties. Maar Ari leefde in een droog land waar er aan water een gebrek is.

Toen hij tien werd besliste hij peddelkampioen te worden. Dus bleef hij oefenen met zwaardere lucht, natter zand en hardere tegenwind. Iedereen vond Ari de beste; hij zou kampioen worden.

Toen hij zestien werd nam Ari de beslissing die zijn leven veranderde. Hij schreef een brief aan Yussuf, de nieuwkomer die nu leefde in het dorp aan de machtige rivier en er leerjongen was van bakker Brodsky. Ari was de zoon van Adnam, de buur van de familie Yussuf.

Beste Yussuf,

 Je weet zeker nog hoe ik de buurjongens kon blij maken met mijn geslinger en gezwaai en met hoge worpen met mijn peddel.
Ik ben blijven oefenen met lucht, zand en wind.
En nu wil ik gaan oefenen met water.
Kan ik bij jou komen oefenen op water?

Jouw buur en vriend, Ari

Yussuf schreef onmiddellijk terug dat Ari welkom was bij hem.

Lees verder →
Posted on by hotelpapaaandemachtigerivier 3

Ezel Pjotr, Dame Gans en de oude Haan

Over de ezel Pjotr die bijna verdronken was, over Dame Gans die niet graag zwemt en over de oude Haan die verstoten werd uit het kippenhok en over die drie die te samen wonen op het eiland aan de molen aan de machtige rivier, ga ik nu vertellen.

IMG_20180329_100913

Ezel Pjotr is al grijs, niet meer zo koppig, en hij staat bekend als goedaardig. Daarom komen kinderen graag langs om er een ritje te maken met Pjotr. Pjotr mag dan wel gezellig zijn, toch is hij ook een beetje dom.

Het gras op de rand van het eilandje was fris, jong, iets té uitnodigend en vooral gladrijk. Pjotr boog zich reikhalzend voorover, slipte, verloor zijn evenwicht en viel pardoes, ja pardoes plonsde hij het water in. Pjotr spartelde nog even, zocht vaste grond die helaas voor hem modder bleek te zijn, en zakte dieper weg, zijn schoft zo goed als onder de waterlijn.

Lees verder →
Posted on by hotelpapaaandemachtigerivier 1